Tussen 1892 en 1954 reisden meer dan 12 miljoen immigranten, voornamelijk uit Oost- en Zuid-Europa, naar Amerika, ooit bekend als het 'Land van Vrijheid' om de corrupte sociale en politieke wetten en arrestaties in de Europese landen te vermijden. Met blaren op hun voeten, vermoeide ogen en bezorgde harten reisden duizenden tegelijk te voet, te paard of, als ze geluk hadden, met de trein naar de dichtstbijzijnde haven voor een plekje op een enorme stoomboot en een kans op een nieuw leven in Amerika.
Maar liefst 3.000 mensen uit landen als Italië, Polen, Rusland en Frankrijk wachtten vol spanning op een kans op een nieuw begin met hun familie en vrienden, wat hoop betekende. Mannen, vrouwen en kinderen gingen aan boord van de schepen met elk belangrijk voorwerp dat ze nodig hadden. Voor sommigen was het een deken en een sinaasappel in zak, terwijl anderen een heel inkomen van 100 dollar en hun mooiste leren schoenen hadden.

De twee weken durende reis over de Atlantische Oceaan was geen prettige vakantie. Stoomschepen deelden de passagiers in op basis van hun sociale status en hun plaats op de boot tijdens de reis. De eersteklas elitepassagiers en de tweedeklas passagiers werden in hutten en staterooms geplaatst, terwijl de derdeklassers op het laagste niveau van het schip werden geplaatst en de naam 'stuurhuis' kregen, wat lijkt op de open ruimte onderin het schip.