Door gastblogger: Michael Esslinger
Deze vijf woorden lijken met vuur op de muren van mijn cel geschreven te staan : "Niets kan dit waard zijn."
Toen de United States Federal Penitentiary in augustus 1934 werd geopend op het eiland Alcatraz, zou het het symbool worden van Amerika's oorlog tegen de georganiseerde misdaad. Alcatraz was ontworpen om de criminele koningen van Amerika op te sluiten, ze te ontdoen van hun roem en publieke bekendheid en ze vervolgens op te sluiten in een staat van afzondering die zo hevig was dat ze tientallen jaren vergeten zouden worden.
Eind jaren 1930 zei procureur-generaal Homer S. Cummings tijdens een interview met Collier's Magazine dat George "Machine Gun" Kelly en zijn medewerkers hadden geholpen om het concept van Alcatraz werkelijkheid te laten worden.
Mannen als Machine Gun Kelly en Al Capone domineerden vaak de krantenkoppen van Amerika's meest prominente kranten. Alcatraz moest dienen als de oplossing van de regering om de georganiseerde misdaad een halt toe te roepen en de tsaren het zwijgen op te leggen die in weerwil van de wet naar de camera's lachten.
Het interview met Collier's bracht het dilemma van de regering onder de aandacht dat we een plek nodig hadden waar de "eindproducten" van ons rechtshandhavingssysteem konden worden opgesloten. We hadden een plek nodig voor ingenieuze "ontsnappingskunstenaars" en voor hen die hardnekkig waren, hun discipline niet konden opbrengen of contact wilden houden met de onderwereld. Tegen de zomer van 1933 bracht de ontvoeringswet die het jaar daarvoor was aangenomen een bijzonder gevaarlijk type crimineel voor de federale rechtbank. Als hij veroordeeld zou worden, zou hij levenslang krijgen.
De zaak van George "Machine Gun" Kelly
Dit is het geval met George Kelly of "Machine Gun" Kelly zoals hij in de meeste huishoudens bekend is. Op Alcatraz is hij alleen bekend als Gevangene #117. Alcatraz werd opgericht om het publiek te beschermen tegen criminelen zoals Kelly en degenen die ervoor kozen om hem te imiteren. Mannen als George Kelly en Al Capone zijn criminelen van een speciale klasse die een groot risico vormen voor het grote publiek.
Deze criminelen zien eruit als zakenmannen en filmsterren. Ze zijn strak gekleed, charismatisch en hun glimlach schittert in de verblindende lichtflitsen van de nieuwsfotografen, maar achter die glimlach en dure pakken schuilt het slechtste soort mannen. Kelly, zijn vrouw en andere handlangers ontvoerden Charles F. Urschel, een van Oklahoma's rijkste mannen, en hielden hem vast voor 200.000 dollar losgeld. Het leven van Urschel stond op het spel en als J. Edgar Hoover en zijn FBI niet zo goed hadden gewerkt, had Kelly misschien wel voor moord kunnen worden aangeklaagd.
In de gevangenis bleven Kelly en zijn mannen in de gunst komen, zelfs bij sommige wetshandhavers. Kelly's naaste medewerker Harvey J. Bailey, ook een beruchte crimineel en schutter, ontsnapte op 30 mei 1933 uit de Kansas State Penitentiary in Lansing, Kansas. Hij zat een straf uit van 10 tot 50 jaar op beschuldiging van het beroven van een bank in Fort Scott, Kansas. Hij werd ook gezocht in verband met de moord op drie politieagenten, een FBI-agent en hun gevangene Frank Nash in Kansas City op 17 juni 1933.
In de gevangenis kocht Bailey hulpsheriff Thomas L. Manion van de Dallas County gevangenis om, die geld voor de dienst neerlegde en een pistool en ijzerzaagbladen de cel in smokkelde. Bailey ontsnapte uit een cel op de 10e verdieping en werd later gevangen genomen. Deze daad bracht aan het licht dat Alcatraz de ijzeren stop zou zijn tegen corruptie en het zou de meest geharde en corrupte criminelen permanent opsluiten. Ook zouden er alleen de meest ervaren, beproefde en geteste agenten werken... mannen die een solide staat van dienst hadden als het ging om het vasthouden aan een harde lijn.
De buitenkant van deze mannen was misleidend en in het geval van Kelly gold dat ook voor zijn vrouw. Katheryn Kelly had een mooi uiterlijk maar was ook een goede crimineel. Katheryn was tussen haar veertiende en zesentwintigste verjaardag vier keer getrouwd geweest. Eind jaren twintig runde ze samen met haar moeder een louche hotel in Fort Worth, Texas en men geloofde dat ze hier in contact was gekomen met criminelen. Zowel zij als haar moeder hadden levenslange gevangenisstraffen gekregen voor hun rol in de Urschel ontvoeringszaak.
Misschien zou geen enkele gevangenis ooit "ontsnappingsbestendig" mogen worden genoemd, maar Alcatraz kwam wel heel dicht in de buurt. Het is verbazingwekkend dat er niet meer ontsnappingspogingen waren geweest. Het antwoord lag in de strikte discipline op het eiland, de constante waakzaamheid van de bewakers en de sluwe manier waarop de directeur elke fase van de instelling beheerde. Elke bewaker was gekwalificeerd als scherpschutter of expert op het gebied van pistolen. Alcatraz was een veilige plaats voor wanhopige mannen.
George Kelly arriveert op Alcatraz
George Kelly arriveerde in een van de eerste en grootste groepen gevangenen die naar Alcatraz werden overgebracht. Ze kwamen per spoor vanuit Leavenworth en arriveerden op 4 september 1934 met in totaal 106 veroordeelden. Kelly was negenendertig jaar oud toen hij aankwam op Alcatraz en hij zou worden onderworpen aan het zwaarste menu van voorwaarden dat het Federal Bureau of Prisons had. Het was het tijdperk van de zwijgplicht en werd beschouwd als de zwaarste jaren in de geschiedenis van de gevangenis. Zijn criminele medeplichtigen in de Urschel ontvoering, Harvey Bailey en Albert Bates, zouden naast Kelly zitten. Ze onderhielden een hechte vriendschap tijdens hun jaren op de Rock.
Willie Radkay, die een straf uitzat van 20 jaar voor een bankoverval, ontwikkelde een nauwe band met Kelly in de jaren 1940. Radkay, die naast Kelly in een cel zat op de hoofdgang die bekend staat als Broadway, beschreef Kelly als een "diep nadenkende en intelligente man die geliefd was bij het grootste deel van de bevolking". Kelly las graag klassiekers en boeken over het Oude Westen. Hij had de reputatie onophoudelijk op te scheppen over zijn vroege criminele escapades.
Dale Stamphill, een gevangene die betrokken was bij de mislukte ontsnapping met Arthur "Doc" Barker in 1939, vond dat Kelly niet op zijn plaats was in de gevangenis. "Hij vertelde grote visverhalen. De gevangenen noemden hem 'Pop Gun Kelly' naar kurkentrekkers die populair waren bij kinderen. Kelly lachte het weg, maar de jongens namen hem niet serieus en ik denk dat dat hem raakte. We spraken elkaar vaak toen ik in de kleermakerij werkte. Zijn rap-partner Bates stierf rond diezelfde tijd aan een hartaanval toen hij op Alcatraz zat. Hij nam het zwaar op. Je begint de realiteit van een sombere toekomst te zien."
Willie Radkay merkte op dat sommige gevangenen Kelly's grote verhalen irritant vonden, maar dat hij daarentegen genoot van het goede gezelschap en de lange gesprekken. "Hij was een verdomd goede vriend om de tijd mee door te brengen."
De druk van het gevangenisleven en het strenge regime was zwaar voor Kelly. Uit zijn brieven bleek vaak wanhoop en hopeloosheid. In februari 1936 schreef Kelly procureur-generaal Homer Cummings met het idee om hem op de Zuidpool te droppen om meteorologische studies uit te voeren. Hij voelde dat het zijn leven een doel zou geven en een kans om bij te dragen aan de maatschappij. Kelly schreef gedeeltelijk:
"Mijn idee is dat zo'n plek die nooit grondig is onderzocht, te eenzaam en verlaten zou zijn voor een vrij man om er langer dan een paar maanden te willen blijven, zelfs als hij gezelschap had. Ik zou hier (Alcatraz) in het geheim vandaan gehaald kunnen worden, op een boot in de baai gezet en vervoerd met de voorraden die ik nodig zou hebben. Dit kon zo geregeld worden dat de bemanning nooit hoefde te weten wie ik was of zelfs maar dat ik een gevangene van Alcatraz was. Er zou een soort regeling kunnen worden getroffen voor een boot die bijvoorbeeld om het jaar of om de twee jaar zou stoppen, voorraden zou achterlaten en de gegevens die ik had verzameld mee terug zou nemen. Op deze manier zou ik nuttig werk doen, mijn straf uitzitten en tegen de tijd dat ik in aanmerking zou komen voor voorwaardelijke vrijlating, zou ik volgens mij wel enige consideratie krijgen."
Cummings vond het een goedkope truc om te ontsnappen en wees zijn aanbod af.
Toen, in april 1940, schreef Kelly zijn slachtoffer om zich te verontschuldigen en zijn wanhoop uit te drukken over de barre omstandigheden... dit is wat hij te zeggen had:
"Niemand kan weten hoe het is om te lijden aan het soort intellectuele atrofie en de verderfelijke mentale scheurbuik die voortkomen uit een lange ontbering van alles wat het leven echt maakt, want zelfs de analogie van dorst kan je onmogelijk een idee geven van hoe het is om gekweld te worden door de afwezigheid van alles wat het leven de moeite waard maakt."
"Misschien heb je jezelf wel eens afgevraagd hoe een man met zelfs maar een gewone intelligentie dit soort leven kan volhouden, dag in, dag uit, week na week, maand na maand, jaar na jaar. Om het nog zachter uit te drukken, hoe ziet dit leven van mij eruit, vraag je je misschien af en waar haal ik voldoende moed vandaan om het te verdragen. Om te beginnen lijken deze vijf woorden met vuur geschreven op de muren van mijn cel: 'Niets kan dit waard zijn'."
Kelly's brieven aan Katheryn waren net zo verdrietig. Ze spraken over hun liefde voor elkaar, soms met de hoop dat ze hun latere leven samen rustig zouden kunnen doorbrengen en andere keren zich overgevend aan de realiteit dat ze elkaar misschien nooit meer zouden zien. Kelly stuurde ook talloze brieven naar gevangenisbeambten waarin ze smeekte om overplaatsing of betere omstandigheden op Alcatraz, waarbij ze soms optrad als woordvoerder van de veroordeelden.
In de loop van tien jaar schreef hij naar verschillende regeringsfunctionarissen. In één brief schreef hij over de omstandigheden: "Wat je ook gehoord hebt over Alcatraz, het is verre van een prettige plek om tijd door te brengen. Het klimaat is moordend en persoonlijk heb ik al jaren last van chronische sinusproblemen. De recreatiefaciliteiten zijn praktisch nihil. Ik realiseer me dat dit de manier is waarop het departement het wil, maar voor mij lijkt het alsof er een uitzonderlijk grote discriminatie is tussen de mannen van Alcatraz en de mannen in de andere federale instellingen. Na tien jaar hier zou ik graag eens een krant lezen en naar de radio luisteren.
Zoals veel gevangenen op Alcatraz werd Kelly fanatiek in het spelen van bridge in het weekend op de binnenplaats. Zelfs in de koudste omstandigheden leefde Kelly om op de binnenplaats te zitten en bridge te spelen. Doordeweeks werkte Kelly als klerk in de industrie en Radkay merkte op dat hij graag de verhalen van het oude westen las. Behalve dat hij deelnam aan twee werkstakingen in de latere jaren 1930, diende hij zijn tijd rustig uit en klaagde hij slechts af en toe over de omstandigheden en hoopte hij op overplaatsing. In totaal zou George "Machine Gun" Kelly bijna zeventien lange jaren op Alcatraz zitten. Hij werd uiteindelijk overgeplaatst naar de federale gevangenis in Leavenworth, Kansas, waar hij op 1 juni 1951 aankwam. Veroordeelden mochten naar de radio luisteren en genoten meer vrijheden dan op Alcatraz.
In Leavenworth klaagde Kelly dat jongens hem op de binnenplaats volgden om hem te ontmoeten en verhalen te horen en dat nam zijn eigen interesses weg. Radkay, die in augustus 1952 naar Leavenworth werd overgeplaatst, herinnerde zich later dat een heleboel oudgedienden van Alcatraz op hetzelfde niveau terechtkwamen en dat er ook verschillende oud-officieren van het eiland werkten: "Het maakte het leven makkelijker voor iedereen en George, ik en Frankie Delmar, die samenwerkten op Alcatraz, kwamen weer samen in Leavenworth." De drie bleven goede vrienden en praatten altijd over Alcatraz.
Radkay vervolgt: "Madigan [de directeur van Alcatraz] kwam ons een keer opzoeken en we kwamen allemaal bij elkaar in de eetzaal en praatten bij over wat iedereen op het eiland deed. We verloren een goede vriend toen George stierf en niet lang daarna stierf Frankie daar ook. Dat was een eenzame tijd voor me. Zowel Frankie als George waren mijn beste vrienden. De wandelingen op het erf waren nooit meer hetzelfde na hun dood. Frankie had geen familie en hij werd gewoon vergeten. Het bracht mijn geest altijd naar beneden als ik alleen over het erf liep en aan hem en George dacht."
Het laatste hoofdstuk van "Machine Gun" Kelly
Kelly's medische gegevens toonden aan dat hij midden jaren veertig al leed aan hoge bloeddruk en dat hij in Leavenworth gematigde symptomen van pijn op de borst begon te krijgen. In de vroege avond van 16 juli 1954 werd Kelly opgenomen in het gevangenisziekenhuis met klachten over matige pijn op de borst en kortademigheid. Aanvankelijk werd de pijn verlicht, maar kort na middernacht, op zijn 59e verjaardag, stierf George Kelly aan een hartaanval.
Kelly's dood was een triest einde van een minder dan glamoureus leven van misdaad en het uitzitten van meer dan twintig harde jaren in de gevangenis. Hij heeft Katheryn nooit meer kunnen zien en hij heeft nooit de vrijheden kunnen meemaken waar hij zoveel jaren van gedroomd had. Kelly's vrouw werd in 1958 vrijgelaten uit de gevangenis en ze mengde zich rustig terug in de maatschappij door zich in Oklahoma City te vestigen tot haar dood in 1985 op 81-jarige leeftijd.
Degenen die Kelly kenden, inclusief agenten, hadden altijd prettige herinneringen aan hem. Hij was een goede bediende en iedereen vond dat hij bankdirecteur had moeten worden in plaats van bankrover en ontvoerder. Vandaag de dag kun je de locaties in het Industries Building bezoeken waar Kelly werkte en over hetzelfde stuk Broadway lopen waar hij bijna twintig jaar woonde. Je kunt je zelfs voorstellen dat je naar de muur staart en die met vuur geschreven woorden "Niets kan dit waard zijn..." "voelt".
Bekijk het verhaal met Alcatraz City Cruises
Je kunt ontdekken waar George "Machine Gun" Kelly, en vele andere beruchte criminelen, hun thuis noemden terwijl ze hun tijd uitzaten. Met Alcatraz City Cruises zijn er meerdere touropties waaruit je kunt kiezen, dus er is voor elk wat wils! Bekijk de Alcatraz Day Tour, die een retourticket voor de veerboot naar het eiland bevat, met toegang tot Alcatraz Cellhouse waar je te zien krijgt waar iedereen bridge speelde in de tuin, de cellen van beruchte criminelen en misschien zelfs een plek die je herkent uit een film. Of bekijk de Alcatraz Behind the Scenes Tour, waar je gebieden kunt ontdekken die anders niet toegankelijk zijn voor het publiek. Deze 4-5 uur durende tour neemt je mee door de verboden gebieden, voordat je aansluit bij de Alcatraz Night Tour.
Originele postdatum: 16 juli 2019