Gastblogger Peter Vink

Ik werk op Alcatraz Island en ik vind het geweldig. Ik ben een geschiedenisliefhebber en dit is levende geschiedenis. Ik geniet ook van mijn collega's en leidinggevenden en ik ontmoet mensen van over de hele wereld.

Bezoekers staan te popelen om meer te leren over de beroemde gevangenis. Als vertegenwoordiger van de bezoekersdienst is het mijn taak om audiospelers voor de Cellhouse Tour uit te delen en uit te leggen hoe ze werken. Al vroeg besloot ik dat het leuk zou zijn om mezelf te leren hoe de audiospelers werken in de elf talen waarin de tour wordt aangeboden.

De eerste vreemde taal die ik onder de knie kreeg was Frans. Ik deed dit als eerbetoon aan mijn vader, die leraar Frans was geweest. Ik had ook vier jaar Frans gevolgd op de middelbare school, dus ik had een voorsprong.

Voordat ik verder ga, wil ik Google bedanken dat het dit project zoveel makkelijker heeft gemaakt. Toen ik het spiel in het Frans wilde leren, logde ik in op Google en typte ik "English-to-French translation" in. Er verschenen twee vakjes. Toen ik Engels typte in het linkervak, verscheen de Franse vertaling in het rechtervak. Er was zelfs een luidspreker waarop ik kon klikken om de Franse uitspraak te horen. Vanaf dat moment was het gewoon een kwestie van oefenen, oefenen, oefenen.

Veel studenten die een vreemde taal studeren zijn verlegen om te proberen de taal te spreken. Ze zijn bang dat ze het fout doen en zichzelf voor schut zetten. Omdat ik mezelf in de loop der jaren vaak voor schut heb gezet, maakte ik me hier geen zorgen over. Ik merk ook dat de meeste mensen het waarderen als je hun taal probeert.

Hoewel Google van onschatbare waarde bleek te zijn, betrapte ik mezelf er ook op dat ik vrienden en kennissen ronselde om me te helpen met mijn zoektocht. Als ik iemand tegenkwam die een taal sprak die ik probeerde te leren, liet ik hem of haar het gesprek opnemen op mijn iPhone zodat ik het kon vergelijken met wat Google me vertelde.

Hoe dan ook, ik begon de audiospelers in het Frans uit te leggen aan degenen die om die taal vroegen en het werkte! Ik kreeg zelfs veel complimenten over mijn Frans. Aangemoedigd pakte ik daarna Duits aan. Toen ik dat onder de knie had, ging het verder met Spaans, Portugees en Italiaans. Ik moet echter nog leren hoe ik de spelers in het Japans, Mandarijn, Koreaans, Russisch en Nederlands moet uitleggen.

Na zes talen zijn de recensies goed. Bezoekers begrijpen me als ik de audiospelers uitleg in hun moedertaal. De enige keer dat het lastig wordt, is als de bezoeker, in de veronderstelling dat ik hun taal vloeiend spreek, een vervolgvraag stelt. Dan moet ik schaapachtig toegeven dat ik, behalve uitleggen hoe de audiospeler werkt, eigenlijk alleen maar "hallo" en "dank je wel" kan zeggen in hun taal.

En dan was er nog die keer, kort nadat ik geleerd had hoe ik de spelers in het Frans moest uitleggen, dat er een groep van achtentwintig Franse bezoekers kwam opdagen. Goed projecterend legde ik de groep uit hoe de spelers werkten. Het ging goed. Sterker nog, ik had de spijker op z'n kop! Of dat dacht ik, maar aan het eind keek ik in hun gezichten en... niets. Geen glimlach. Geen knikjes. Niets. Het was toen dat de gids zich naar me omdraaide en zei: "Ze komen uit Italië."